یه صبح دیگه اسفند ماه رو با گفتن بسم الله الرحمن الرحیم شروع کردم برای رسیدن به ایستگاه اتوبوس مسیرهای هر روزه ام رو پیاده طی کردم. همیشه از روی پل هوایی روی بزرگراه، مردها و زنهای که روی یک نقطه مشخص تجمع میکنن رو میبینم تا تخمین بزنم چند تا اتوبوس باید بیاد و بره تا من هم بتونم سوار شم.
وقتی رسیدم سه تا اتوبوس پر شد و رفت و در اتوبوس چهارم من هم سوار شدم و از اونجایی که فشردگی زیاد بود به سمت درب روبرویی هدایت شدم و البته رضایت هم داشتم چون هم تعداد ایستگاه های که همیشه میرم کمه و برای خروج تو ایستگاه مترو لازم نیست از بین چندین نفر با کلی فشار پیاده بشم.
تو عوالم خودم بودم که گفتگوی دو پسر دبیرستانی که به درب مخالف با کوله پشتی هاشون تکیه داده بودن هی به گوشم میخورد. سرم پایین بود و گوشم ناخواسته میشنید که ...
اولی: وای دیروز چقد با فلانی سر کلاس خندیدیم.
دومی: واسه چی ؟
اولی: اون کلیپه تو گوشی اشکان رو گرفته بودیم میدیدیم ... خیلی باحال بود.
دومی: آها ... دیدمش آره خیلی باحاله ولی اگه امروز دیدیش ازش بگیر داشته باشیم. راستی اون دی وی دی فیلمرو که دادم بهت رو دیدی ؟
اولی: آخ آخ آره خیلی قشنگ بود. میبینی، اونا دبیرستان دارن ماهم دبیرستان داریم... چه حالی دارن میکنن اونا
دومی: آره بابا .. منم خیلی با فیلمش حال کردم... ما هم باید یه پارتی اینجوری بگیریم.
اولی: وای چه حالی میده اگه بشه ... خونه فلانی اینا رو جور کنیم عالی میشه، برای استخرش میگم... دیدی اونا (تو فیلم) تو استخر چیکار میکردن... اون پسر قد بلنده رو دیدی اون دختررو هل داد تو آب؟؟ خیلی باحال شد وقتی خود پسره سرش گیج رفت پاش لیز خورد افتاد تو آب و ...! (با اشاره و خنده)
دومی: ولی دخترا همچین پارتی های نمیان که! یعنی جرأت ندارن بیان خوب! منم بودم نمیرفتم بابا. (با خنده)
اولی : چرا میان بابا... ولی باید یه دوسالی باهاش رفیق باشی بهت اطمینان کنه... تو نگران اوناش نباش... دخترا بفمن مهمونیه با کله میان. چند تا از بچه هارو میشناسم اکیپ دارن که به اونا بگیم حتما میان. یادم بنداز برای چهارشنبه سوری بریم مخشو بزنیم خونشونو ردیف کنه
دومی: وای اگه بشه چی میشه
اتوبوس داشت به ایستگاه بهشت مادران میرسید که دومی با حالتی که لحن مسخره داشت رو به یه سمت دیگه ای از اتوبوس کرد و گفت: علی اکبر اینقدر خر نزن، پیاده شو رسیدیم. منم که برام مخاطب این کلمات آخری جالب شده بود نگاهی کردم و یه پسر ساده و خیلی آرومی رو دیدم که داره با کتابی که دستشه از سمت راهرو وسط اتوبوس پیاده میشه .
درب بسته شد و اتوبوس حرکت کرد و من فکر درد داشتم. همیشه برام سوال بود این همه فیلم های روز دنیا و سریال های مسخره و پر زرق و برق که روی پرده هستن، چطور با این قیمت کم و به این سرعت کنار جدول خیابونها به راحتی فروخته میشن. اصلا این همه هزینه ساخت برای همچینین فیلم های که هیچ ارزش هنری نداره برای چیه؟ ولی انگار جواب سوال ها رو تو این کلمات رد و بدل شده چند تا از جوونهای این نسل پیدا کرده بودم ...
آمار مطالب
آمار کاربران
کاربران آنلاین
آمار بازدید
آمار
وب سایت:
عضویت سریع
